Lunch à la Kikuko Tsumura

Chwilę po dwunastej, już po tym, jak pan Monaga wyszedł do fryzjera, do biura wpadła pani Ōmae. Widząc, że siedzę sama przy stole, rzuciła:

― A cóż to! Dziś nie w pracy? Gdzie pan Monaga?

― U fryzjera.

― Naprawdę? O której wróci?

― Nie wiem.

― Hej, akurat pora lunchu, może się pani poczęstuje?

W tej samej chwili pani Ōmae położyła na stole duże pudełko bento. Z nieskrywaną ciekawością obserwowałam, jak odsuwa pokrywę, i moment później ujrzałam dwanaście sakiewek inari-zushi ułożonych ciasno obok siebie.

― Zrobiłam je wczoraj, ale wyszło za dużo.

[…]

Przyjęłam je z wyrazem głębokiej wdzięczności, położyłam jedno inari-zushi na pokrywce pudełka i ugryzłam kawałek. Było absolutnie fantastyczne. Środek skrywał nasiona sezamu i delikatny posmak wasali przecinający słodkość głęboko smażonego tofu.

― Nie je pani? – spytałam.

― Nie, już jadłam – odparła, na co przyniosłam szklankę i dolałam jej herbaty hōjicha.

Kikuko Tsumura, Lekka praca nie istnieje,  tłum. Paweł Szadkowski, Glowbook 2024, str. 233-234

Sakiewki inari-zushi

Inari-zushi wyglądają pysznie i nie wątpię, że smakują doskonale, niemniej w powieści Kikuko Tsumura Lekka praca nie istnieje tyle razy pojawiała się herbata hōjicha, że postanowiłam jej spróbować. Jest to popularna w Japonii zielona prażona herbata. Ma niską zawartość kofeiny i jak powiedziała mi sprzedawczyni, smakuje tak jak pachnie czyli słodkawą kawą, ewentualnie orzechem. Mój susz, i napar są brązowe.;) Podobno dobrze komponuje się z tłustymi posiłkami oraz kremowymi deserami, ponieważ prażony smak odświeża jamę ustną.

 Sposób przygotowania:

1 łyżeczka liści hōjicha

1 szklanka wody

miód lub cytryna (do smaku - opcjonalnie)

Herbatę zalać wodą o temperaturze od 80-90°C. Czas parzenia jest krótki: 1-2 minuty w przypadku pierwszego parzenia, natomiast kolejne można przedłużyć do 3 minut, by lepiej wydobyć smak i aromat z suszu. Jedną porcję liści można parzyć trzykrotnie.