Fotograf

Fabuła książki Pierre’a Boulle’a krąży wokół stwierdzenia, że artysta musi umieć być nieludzki. Główny bohater, niegdyś fotograf wojenny, dzisiaj fotograf modelek, jest wręcz zafiksowany na zrobieniu zdjęcia idealnego. Takiego, które uchwyci  wyjątkowy moment, i w konsekwencji przyniesie mu podziw środowiska oraz sławę. Wynagrodzenie nie gra roli, zasady moralne, jak się okaże, również.

Martial Gaur trzyma się nauki wpojonej mu przez mistrza, według której fotograf ma być bezstronny. Dlatego też pracuje, z tą samą obojętnością etyczną traktując postępki podłe i postępki zasługujące na pochwałę, przejawy odwagi i podłości, i tylko wtedy zapalał się i wówczas zdolny był do największego entuzjazmu, kiedy namiętności ludzkie przejawiały się w rzadkich obrazach, dość malowniczych, wystarczająco niezwykłych, aby usprawiedliwić zdjęcie.[s. 45]

Nie zawsze jednak można zachować bezstronność, co autor pokazuje nader dobitnie, żeby nie powiedzieć łopatologicznie. Boulle nie bawi się w niuanse, nie pozostawia miejsca na wątpliwości. W Fotografie nie broni się ani kwestia moralności, ani jednowymiarowy bohater, ani koślawy wątek sensacyjny. Tych wad nie da się usprawiedliwić upływem czasu i inną obyczajowością, w moim odczuciu powieść jest płaska.

_____________________________________________________________

Pierre Boulle Fotograf; przeł. Irena Dewitz, Czytelnik, Warszawa 1969