O poranku

Szymon Słomczyński

Edward Hopper, The Morning Sun

Poranne światło z łatwością rozdziela

wstyd od zdumienia. Ona się czerwieni,

bo pozwoliła najśmielej się dotknąć.

Dziwi się świetlnie, bo to było milsze

niż wszystko wcześniej. Pod ceglanym dachem

gnieżdżą się ludzie, którzy po dniu pracy

nie zwykli się myć. Cuchną robotniczo,

ona pachnie mydłem, miejscami wczorajszym

mężczyzną i snem. Oni się wciąż mnożą,

ona jest jedyna, tli się pojedynczo

od stóp aż po kok, ciągle podglądana

i oskarżana o lekką dziewczęcość

(Jo Hopper, żona, była tą modelką;

i miała wtedy siedemdziesiąt jeden
lat). Czy to jest żart, bezwzględne szyderstwo,

na które sobie nie malarz pozwolił,

tylko ja, teraz, sprowadzając obraz

na niski poziom mojej wyobraźni,

gdzie modelka-żona nie ma zupełnie nic

pod tą sukienką, czyli nie ma nawet

ani jednej piersi, żadnej gładkiej skóry,

płytkiego pępka, a niżej jest tylko

powietrze, więc swąd - palonych za oknem

traw i benzyny, zapach umierania

tak doskonale, właśnie tu, ujęty?

______________________________________________________
Szymon Słomczyński, Nadjeżdża, Biuro Literackie, Wrocław 2014, s. 41

 Edward Hopper, The Morning Sun (źródło)