Nie tylko baby

Gdyby na podstawie zielonego tomiku Kolibra pokusić się o ogólny portret kobiet, byłby on mało pochlebny dla słabej płci. Okazałoby się, że niewiasty są przede wszystkim próżne i niewierne, niekiedy również egoistyczne i najzwyczajniej w świecie zepsute. Spośród siedmiu bohaterek jedna tylko chórzystka wydaje się poczciwiną, sprzedajną, ale poczciwiną, reszta pań nie jest nawet sympatyczna.

 

Kolacja à la Milena Moser

Na krótko przed wpół do ósmej wszystko byto gotowe. Nakryłam stół dla dwóch osób. Postanowiłam, że przy przekąsce — awokado i krewetki, do tego resztka korzennego wina — spróbuję z nim porozmawiać. Chciałam dać mu jeszcze jedną szansę, choćby ze względu na to zamglone spojrzenie jego szarych oczu, które mnie tak często i zawsze tak całkowicie wytrącało z równowagi. Potem wniosę główne danie, a wtedy niby przypadkiem wejdzie Bettina. Punktualnie o wpół do ósmej rozległ się dzwonek u drzwi. Otworzyłam. Z uśmiechem wręczył mi butelkę wina marki Rioja na której wisiała jeszcze metka z ceną. Sześć franków siedemdziesiąt pięć centymów. 

— Ach, to nie było konieczne — szepnęłam i poprosiłam go do środka. Drgnął, gdy zobaczył odświętnie nakryty stół. Nie oszczędzałam na świecach ani na świeżych kwiatach. Nie chciałam mu w końcu niczego ułatwiać. — Nie powinnaś była robić sobie tyle zachodu... — Wydawał się zażenowany, jakby w jakiś nieokreślony sposób czuł się winny. 

— Ależ jakiego zachodu? No wiesz! — uśmiechnęłam się łagodnie.

Księga samotnic

Gdyby tytuł oryginalny tj. Das Schlampenbuch przetłumaczyć wiernie, mielibyśmy nie Księgę samotnic, a co najmniej księgę suk lub zołz. Mowa bowiem o kobietach, które nie wahają się wziąć spraw w swoje ręce i w chwilach krytycznych stanowczo reagować. Nawet jeśli niektóre dają sobą pomiatać, nie trwa to wiecznie, a wtedy biada dręczyciel(k)om.

Ziarna kawy

Dla Salme, siedemdziesięciolatki z estońskiego sowchozu, wypicie porannej kawy ze świeżo zmielonych ziaren jest sprawą życia i śmierci. Nie dlatego, że jest namiętną kawoszką (w jej wsi ten napój uchodzi niemal za fanaberię), ale dlatego, że tak zaleciła kobiecie „kształcona” synowa, lekarka z miasta.

mama się spóźni

Antjie Krog

 

to że do was wracam

zmęczona bez pamięci

że drzwi do kuchni są otwarte a ja

 

wsuwam się z torbami pośpiesznymi prezentami

w korytarzu przekradam się obok smutnych snów

mojej rodziny okien pokrytych

 

ich opuszczonym językiem w ostrym

świetle łazienki myję zęby

kładę pigułkę na język: Czw.

 

to że przechodzę obok mojej śpiącej córki

jej pościel gładka naciągnięta pod brodę

na toaletce majaczą jedwabniki oprawne w złoto

 

to że mogę przejść obok synów zaciśniętych

na poduszkach jak pięści marszczących czoła

niespokojne półtony odbijają się po pokoju

 

to że nocną koszulę wysupłuję z szuflady

w mroczną szparę za twoimi plecami się wsuwam

to że ciepło mnie opływa

 

nie czyni ze mnie ani poetki ani człowieka

w pułapce oddechu

polegnę w kobiecie

 

 

przeł. Jerzy Koch

(Ciało ograbione, Wyd. Literackie, Kraków 2017)

 

Pierwsza osoba liczby pojedynczej

Od czasu do czasu sięgam po książkę Haruki Murakamiego licząc na dowolną odmianę. Niestety autor od dekad pozostaje wierny swojemu stylowi i tematom, więc o zbytniej satysfakcji nie ma mowy. U innych pisarzy (np. Jerzy Pilch, Philip Roth) powtarzalność mi nie przeszkadza, w przypadku Japończyka nuży mnie coraz szybciej i coraz bardziej.