Złote wesele Jarosława

12 września 1972

Wieczorem [?] wyjazd do Stawiska na złote wesele Jarosława. Widowisko niezapomniane i jedyne, stylizowane na wiejskie wesele (a może nawet i udawane na wesele w Bronowicach), proste stoły wyniesione na dwór wśród drzew i zieleni, wyborne jadło, indyczki i prosię, proste gliniane dzbany napełnione winem (nie było wódki, nie było bójki [?]), natomiast przygrywała pięknie [?] wsiowa kapela. Dekoracji medalami Jarosława i Hani nie widziałem. Kiedy przyjechaliśmy, uroczystość właściwie została zakończona i słyszeliśmy, wysiadając z auta, śpiew 100 lat. Dużo gości, ale mniej niż na 60-lecie, tj. 18 lat temu. Czyżby tylu przez ten czas przyjaciół Jarosława wymarło? Choć wielu z tamtego przyjęcia leży już w grobie. Ale raczej było to przyjęcie rodzinno-przyjacielsko(?) skromne. Jarosław miał minę rozdrażnionego, wielkiego człowieka, Hania w pięknej srebrnej sukni tuliła przez cały czas do piersi piękne naręcze kwiatów. W ogóle kwiatów było tyle, że nie było ich gdzie stawiać! Róże, setki róż i innych kwiatów. Kto był? A więc nasza Redakcja jak zwykle, tylko Bieńkowskiego zabrakło. Nie wiem dlaczego? Może nie zaproszono jego nowej żony.

Z dygnitarzy Sokorski, Putrament, Wasilewski, Kasiński. Ale przedstawicieli władz państwowych jednak nie było. Sokorski nagle do mnie zaczął mówić „per ty". Nie wiem, czy ktoś zauważył Radziwiłla. Wyglądał okropnie bez jednego oka. Pętał się samotnie między zaproszonymi i nikt się nawet nie domyślał, że on przed Jarosławem był narzeczonym młodej, pięknej i bardzo bogatej Hani Lilpopówny, która zerwała zaręczyny, gdy zakochała się w Jarosławie od pierwszego wejrzenia. Był Zygmunt Mycielski, Henryk Krzeczkowski, Marian Brandys i Halina Mikołajska. Pawła Hertza nie ma w Polsce, a gdyby był, nie zostałby z pewnością zaproszony. Byli Parandowscy, wdowa po Nadzinie. Daniel Olbrychski, który parodiował Holoubka i Tadzia Łomnickiego w sposób znakomity. Powiedziałem mu: „Pan ma fach w ręku". Nie wiem, czy się nie obraził, ale przecież było wyraźne, że to żart, zwłaszcza że przedtem zrobiłem mu szereg komplimentów na temat jego Pana Młodego w filmie Wajdy Wesele. Rzeczywiście stworzył on świetną kreację w stylu czechowowskim, ale to wcale nie zaszkodziło, gdyż Wyspiański i Czechow żyli w tej samej epoce, a ludzie z różnych [krajów] byli wtedy do siebie bardziej podobni niż obecni mieszkańcy tego samego  kraju. [...]

Julian Stryjkowski, Dziennik 1972 [w:] Twórczość nr 4 (953) 2025, oprac. I. Piekarski