Sandor Márai w Wiedniu

W roku 1973 Sandor Márai podróżował wraz z żoną po Europie. Będąc w Wiedniu tak pisał:

I wreszcie — kawiarnia! Po trwających ćwierć wieku wędrówkach po świecie nareszcie, znowu — kawiarnia! Po dusznych kafeteriach nowojorskich — kawiarnia! Po włoskich kafejkach, głośnych i pełnych przeciągów espresso — prawdziwa kawiarnia: na ścianie gazety oprawione w ramki. Po  północy parówki i kieliszek — ein achtl¹ — wina. Wysiadywanie godzinami przy jednej filiżance kawy. Jeszcze ciągle, w świecie espresso, w muzealnej samotności — kawiarnia! Prawdziwy dom wszystkich pisarzy środkowoeuropejskich, jedyne schronienie kawiarnia, gdzie, jak napisał Alfred Polgar², wysiadują ludzie, którzy mają taki światopogląd, że świat nie jest wart oglądania. Pierwszej nocy, po trzydziestu pięciu latach w jednej z kawiarni na Kärtnerstrasse — jak Ulisses, który wreszcie powrócił do Itaki. A po północy Hawelka, kawiarnia literacka ze swoją specyficzną literacką wonią — mieszanka zapachu taniej kawy i brodatych Diogenesów z zapuszczonymi paznokciami o czarnych obwódkach. Tak, to ciągle ta sama kawiarnia. W ciągu minionego ćwierćwiecza na całym świecie niczego nie brakowało mi tak jak kawiarni.

Sándor Márai, Dziennik 1967-1976, przeł. Teresa Worowska, Warszawa 2019, s. 242

^{______________________________}

¹Ein achtl (niem.) — jedna ósma.

²Alfred Polgar (1873-1955) — pisarz, dziennikarz, krytyk austriacki

 W kawiarni Hawelka (źródło zdjęcia)