Święto światła i radości

Największym wrogiem Finów jest przygnębienie, smutny nastrój, bezdenna apatia. Wiszące nad nieszczęśliwcami ciężkie myśli po tysiącach lat panowania tak ich sobie podporządkowały, że dusza tego narodu stała się mroczna i poważna. Macki smutku mają ogromną siłę i wielu Finów uważa, że jedynie śmierć może ich wyrwać z przygnębienia. Czarne myśli wydają się im gorszym nieprzyjacielem niż Związek Radziecki.

Ale Finowie są także wojownikami. Nie poddają się i raz po raz wzniecają bunt przeciwko strasznemu władcy.

Juhannus, święto światła i radości obchodzone w środku lata, jest dla nich jak wielka walka, w której zabójcze i ciężkie myśli próbuje się stłumić wspólnym wysiłkiem i przemocą. W przededniu tego święta mobilizuje się cały naród: na front biegną nie tylko zdatni do walki mężczyźni, ale też kobiety, dzieci i starcy. Nad tysiącami fińskich jezior zapalają się ogromne pogańskie stosy, mające odpędzić smutek. Na maszty wciągane są biało-niebieskie flagi. Przed bitwą pięć milionów fińskich wojowników pożywia się tłustymi kiełbasami i grillowanym boczkiem.

źródło zdjęcia: Wikipedia

Wychylają oni jeden po drugim kieliszki wódki dla dodania sobie odwagi, a potem w takt muzyki akordeonowej odmaszerowują oddziałami, by zmierzyć się z depresją i zdusić jej władzę w nieprzerwanej, trwającej całą noc bitwie.

W bezpośrednich starciach dochodzi do spotkań przedstawicieli obu płci, a kobiety stają się brzemienne.

Mężczyźni mknący łodziami przez wody topią się w jeziorach i zatokach morza. Tysiące uczestników święta padają w krzaki i gęsto rosnące pokrzywy. Można wówczas zobaczyć liczne bohaterskie czyny i pełne poświęcenia akty odwagi. Zwycięża radość, szczęście, ponure myśli zostają odpędzone i naród cieszy się wolnością przynajmniej przez jedną noc w roku, gdy siłą pokonuje mrocznego ciemiężyciela. 

Arto Paasilinna, Fantastyczne samobójstwo zbiorowe, tłum. Bożena Kojro, Rusiec 2007, s. 7