Leczenie jedzeniem à la Konstantin Waginow

Do pokoju wtoczył się Raptopoulos.

— Czy pan nie chory? — zapytał gość.

— Tak, jestem chory — odpowiedział Puklewicz — i nie wiadomo kiedy się poprawię.

— To dlatego — odpowiedział Raptopoulos — że nie marzy pan o włoskich kiełbasach, o combrze jagnięcym z ziołami, o ostendzkich ostrygach, o newskim łososiu po holendersku. Radzę panu zająć się sztuką kulinarną, to lekarstwo skuteczniejsze od wszystkich innych. A jakież przed panem odsłonią się horyzonty! Będzie pan mógł budować małe domki w stylu włoskim, mauretańskie altanki, pawilony gotyckie, będzie pan mógł ozdabiać swój stół trofeami. A wszystko to z bezpośrednim pożytkiem dla pana. Niech pan przyjdzie, przygotuję dla pana poczęstunek. Na przekąskę grzanka z rdzawym sosem, zupa będzie palce lizać, a na drugie danie ryż z wanilią i musem poziomkowym. A przy stole porozmawiamy o marynowanych ostrygach, o niedźwiedziej łapie w pikantnym sosie, o galaretce z pigwy z różami w cukrze. A później poczytam panu Fouriera. Niech mi pan wierzy, on nie był taki głupi. Chodźmy, chodźmy. Bez pana stąd nie wyjdę! Radzę panu zająć się sztuką kulinarną. Jeżeli pan usłucha, przekona się pan, że za tydzień nie zostanie śladu po pańskiej rozpaczy.

— Dzisiaj idę na koncert — zełgał Puklewicz.

— Ale przecież jedzenie to także muzyka — obstawał przy swoim Raptopoulos. — A poza tym dźwięki nie mają przecież okrasy, w każdym razie tak intensywnej i tak niewątpliwej okrasy, jak rozmaite potrawy. Sęk w tym zresztą, że nie potrafimy jeszcze czerpać rozkoszy z jedzenia, a przecież i ono ma swoje brzmienie, i to jakie brzmienie! Słuch subtelny a odpowiednio trenowany mógłby rozróżnić niuanse dźwiękowe nalewanych win, chrzęst pod nożem skóry ptactwa, prosięcia, soczysty ton rostbefu. Cala rzecz w treningu. Bez treningu najwspanialsza symfonia może się nam wydać kakofonią. A zresztą zdąży pan przecież na swój koncert!

— Chodźmy — powiedział Puklewicz — zaraz będę gotów.

Konstantin Waginow, Harpagoniada, przeł. Adam Pomorski, Warszawa 2001, s.134-135

źródło zdjęcia

Sos rdzawy to ostry sos majonezowy z Prowansji, zawdzięczający nazwę czerwonym papryczkom nadającym mu specyficzną barwę. W połączeniu z grzankami stanowi świetne uzupełnienie zup rybnych, tymczasem Waginow zdecydował się podać je osobno jako przystawkę. Sos przyrządzamy następująco:

Składniki:

– sproszkowana ostra papryka

– 5 ząbków czosnku

– surowe żółtko

– kilka nitek szafranu

– ziemniak ugotowany w mundurku

– 200 ml oliwy

Przygotowanie:

Wszystkie składniki poza oliwą i papryką zmiksować na gładką pastę. Do przygotowanego sosu powoli wlewać oliwę ciągle mieszając, do uzyskania konsystencji majonezu. Na koniec dodać paprykę w proszku, posolić do smaku.