Sare

Julia Hartwig

Jest nad granicą hiszpańską 

Wioska Sare, może pół-miasteczko. 

Na rynku pod żółtą markizą 

Podają cierpkie wino pirenejskie, 

Podają twardy pasterski ser.

W wiosce Sare, w pół-miasteczku 

Jest stary dom nad zboczem,

Nad przepaścią wysłaną koronami drzew 

Jak zielonymi jabłkami piwnica chłodna. 

Na tarasie, gdy niebo ciemnieje, 

Dziewczyna w białym czepku

Podaje soczyste pstrągi na półmisku. 

Skrzypi podłoga pod jej zręcznymi stopami 

W lekkich góralskich espadrylach.

 

Przy kolacji nikt się nie śpieszy,

Niech jeszcze na talerzach trwa ten szczęśliwy blask.

Śpieszy się tylko noc sierpniowa,

Śpieszy się tylko nagły górski chłód,

Śpieszą się tylko chmury gwałtowne

I jak falujące falbany

Odpinają się od granatowych gór:

Co wieczór ta sama

Ulewa słodka i rzęsista jak krótki potop.

Przenosimy wtedy z werandy trzcinowe krzesła

I teraz już wiadomo: przybiegnie noc,

Rozprostują się liście,

Napełni się ciemnością zieleń syta i prężna,

Uśnie amarantowy płomień w szklankach.

Jak owoce tarniny, jak noc jest to cierpkie wino.

Siedzą pod daszkiem na rynku starzy Baskowie. 

Słychać, jak pykają z fajek.

Aż tu dobiega zapach wiejskiego tytoniu.

 

(Wiersze wybrane, 2010)