Czarnolas

Jeśli Czarnolas, to Jan Kochanowski, a jeśli Kochanowski to Wsi spokojna, wsi wesoła, przynajmniej dla mnie. U Jagi Słowińskiej początkowo tak jest: trwa piękne lato, pośród bujnej przyrody rodzi się czysta, niewinna miłość, potem dziecko nazywane Księciem. Bajkowego zakończenia na próżno jedno szukać, ponieważ czar nagle pryska – w ciągu kilku lat umierają najbliżsi chłopca.

W jego dziecięcym przekonaniu odchodzą do pobliskiego lasu, który mimo, a może z powodu ponurej otoczki, zdaje się mieć nadzwyczajną moc przyciągania. Wchodziło się do niego, gubiło i płakało, a potem wracało. W całym tym miejscu jednak lasem nie pachniało, ale słodem jęczmiennym, miękkim chlebem tostowym, czymś lepkim i dusznym. Żaden dorosły nie jest w stanie ochronić Księcia przed osobliwą siłą drzew, kiedy ten z tęsknoty za zmarłymi rusza w mroczną i groźną gęstwinę. To ślepe brnięcie ku nieokreślonemu niebezpieczeństwu przywodzi na myśl śmiertelny powab Króla olch – osieroconemu chłopcu nieszczególnie zależy na życiu bez ukochanych bliskich.

Czarnolas Słowińskiej jest piękną, nieco przewrotną baśnią o balansowaniu na pograniczu świata żywych i umarłych czyli o arcytrudnej sztuce godzenia się ze stratą. Nastrojowe, a zarazem lakoniczne opisy urzekają i gdyby nie złowieszczy refren przypominający, że tu się gubi sens, tam się mieszał czas, można by zapaść w trans. Niewiarygodne, jak ogromny ładunek literackich doznań niesie ze sobą ta skromnych rozmiarów książka.

_______________________________________________

Jaga Słowińska, Czarnolas, Korporacja Ha!art, Kraków 2021