Jaki był Miron? Wychodzi na to, że całkowicie oddany twórczości. Czerpał z najdrobniejszych zdarzeń, z najbłahszych wypowiedzi, aby rzeczywistości nadać nowy wymiar. Paradoksalnie impregnowany na istotną część tej rzeczywistości czyli politykę. Wiecznie poszukujący, ciekawy życia i ludzi. Zakochany w muzyce klasycznej i obrzędowości religijnej. Uparcie podążający własną drogą, liczący się tylko z wybranymi autorytetami. Z jednej strony dobry i uczynny, z drugiej skłonny prowokować i nielojalnie zachowywać się wobec przyjaciół. Jeśli samotny, to na własne życzenie, niekiedy bardzo intensywne. Niezbyt zaradny życiowo, niepazerny na robienie kariery, rzutki współorganizator spotkań kulturalnych już podczas wojny, po latach współtwórca teatru i wreszcie - gospodarz własnych literackich "wtorków". Przeważnie w takich przypadkach pisze się: postać pełna sprzeczności, tymczasem Białoszewski wydaje się osobowością owszem, złożoną, ale spójną, płynnie ewoluującą.
Książka Kirchner może być świetnym wstępem do "Tajnego dziennika", może również stanowić dobre wyjaśnienie, skąd w ogóle wzięła się domniemana osobność Mirona. Dla mnie okazała się ważna z dwóch względów. Po pierwsze, przybliżyła mi istotę legendarnego Teatru na Tarczyńskiej i Teatru Osobnego, a po drugie, umożliwiła spotkanie - chciałoby się powiedzieć - z żywym człowiekiem. Bo Białoszewski w świetle opowieści swoich znajomych i przyjaciół wydaje się żywy.
________________________________________________________________________________
"Miron. Wspomnienia o poecie" oprac. Hanna Kirchner, Wydawnictwo Tenten, Warszawa, 1996
________________________________________________________________________________
widzę, że się przygotowujesz do lektury "tajnego dziennika"! ja również, tylko czytając "pamiętnik z powstania warszawskiego" :)
OdpowiedzUsuńPrzygotowuję się, a jakże. Chociaż będę raczej podczytywać niż czytać ciurkiem.;)
UsuńW tej książce właśnie o "Pamiętniku..." i "Obrotach rzeczy" mówi się jako o najlepszych w dorobku Białoszewskiego. Chyba muszę wreszcie przeczytać w całości "Obroty".
Tu:
Usuńhttp://www.polskieradio.pl/7/15/Artykul/412336,Powstanie-wedlug-Bialoszewskiego
można posłuchać Mirona czytającego fragment "Pamiętnika...". Zupełnie inaczej wyobrażałam sobie jego głos.;(
ooo, świetnie :) dziękuję, posłucham jak tylko wrócę wieczorem do domu!
UsuńAleż proszę bardzo, ja też się ucieszyłam z tego znaleziska.
Usuńo Proszę o tym tytule nie słyszalam. Ciekawe jak ma się d tego co teraz wydal Sobolewski.
OdpowiedzUsuńNa książkę trafiłam przypadkiem przeszukując wiadome hasło w bibl. katalogu.;)
UsuńŚmiem twierdzić, że ta książka daje pełniejszy obraz, choćby dlatego, że wypowiadają się w niej osoby znające MB ze znacznie wcześniejszego okresu. Sobolewski dołączył później, przez zaprzyjaźnione grono studentek polonistyki i należał do tzw. "dworu" Mirona.;)
Na razie odpuszczę sobie "Człowieka Mirona", trochę zniechęca mnie egzaltacja TS (przynajmniej tak odbieram jego wypowiedzi na różne tematy w różnych miejscach.;). Jeśli jestem w błędzie, to mnie popraw.;)
Ja słucham "Tajnego dziennika" czytanego w Trójce (choć nie codziennie mam taką możliwość). Książkę również kupiłam, ale też nie zamierzam czytać jej "od deski do deski", jednym ciągiem. O tym tytule nie słyszałam.
OdpowiedzUsuńMuszę posłuchać i ja.;) Po ww. książce bardzo bym chciała posłuchać, jak Białoszewski czytał swoje utwory. W Muzeum Literatury są takie nagrania, ciekawe, czy udostępniane.
UsuńKsiążka Kirchner aż się prosi o wznowienie, nawet w antykwariatach nie występuje. Dziwne, że wydawnictwo nie chciało wykorzystać koniunktury.;)
narazie czytalam tylko Sobolewskiego w DK do GP, nie zauwazylam tam egzaltacji, choc z reguly mam na nią uczulenie.Czy Sobolewski nie jest przypadkiem zieciem Jadwigi Stanczakowej i właśnie u niej nie spotkal Mirona? Mnie tez ochota na czytanie przeszla, bo za duzo tego Mirona wszedzie, przekarmili mnie jeszcze przed rozpoczeciem czytania.
OdpowiedzUsuńTak, jest zięciem Stańczakowej. Mirona poznał przez żonę, wtedy studentkę polonistyki, Stańczakowa chyba dołączyła później.
UsuńMnie dobijają recenzje TS (jeśli tak je można w ogóle nazwać), zostawia za mało miejsca na refleksję widza. W jego tekstach i wystąpieniach tv jest tyle jego przeżyć własnych, że się duszę.;)