Śpij aniele mój

Lech Janerka to był zawsze ktoś. Z Klausem Mitffochem czy solo, zawsze wyróżniał się z popowo-rockowej papki. Jego piosenki na długo, czasem w sposób nieznośny, zapadały w pamięć. „Konstytucje” zawsze wprawiały mnie i moich kolegów w dobry nastrój, „Lola” skłaniała do wygłupów, a „Jezu, jak się cieszę” – wskutek częstego prezentowania wariackiego teledysku w telewizji – irytowało. Były i takie, od których przechodziły ciarki po plecach: „Ta zabawa nie jest dla dziewczynek” czy „Strzeż się tych miejsc”.

Z tych właśnie powodów zbiór „Śpij aniele śpij / Bez kolacji” ma dla mnie przede wszystkim wartość sentymentalną. I dopiero teraz, widząc teksty Janerki czarno na białym, dociera do mnie, że można o nich myśleć w kategorii poezji. Mało przyjemnej w odbiorze, bo niepokojącej i drażniącej, ale robiącej duże wrażenie – być może za sprawą niebagatelnych skojarzeń, hasłowego ujęcia tematu, a może za sprawą mrocznego klimatu. Poczucie zagrożenia, walka i zniewolenie to stałe elementy w piosenkach Janerki i nawet te o miłości nie dają ukojenia. Jest tak, jakby autor był w stanie permanentnej wojny – jeśli nie z systemem, to z bliżej nieokreślonym wrogiem. Tylko mały, prywatny azyl pozwala na rzadkie chwile wytchnienia.

To był niezły pomysł wydać teksty Janerki w formie książkowej. Chętnie widziałabym ich więcej, ale liczba 33 została wybrana nie bez powodu – tyle obrotów na minutę miały kiedyś płyty analogowe. Całość starannie wydano, co jest już znakiem rozpoznawczym publikacji Biura Literackiego. Okładka ze zdjęciem autorstwa Filipa Zawady – prima sort!;)

P.S. W piątek 19 kwietnia 2013 r. Lech Janerka wystąpi na koncercie we wrocławskim Imparcie w ramach 18. edycji Europejskiego Portu Literackiego.


________________________________________________________________

Lech Janerka „Śpij aniele mój / bez kolacji”, Biuro Literackie, Wrocław, 2013
________________________________________________________________