Gorączka w Hawanie

W taki wieczór on to by się rozwalił na łóżku z książką i pewnie zasnął po trzeciej stronie. W taki wieczór też, wiedział o tym, zimno i chłód wprawiały ludzi zmuszonych do siedzenia w zamknięciu najłagodniejsze żony robiły z mężowskiego szturchnięcia śmiertelnie poważne zajście, określając je mianem maltretowania kobiet i rewanżując się ciosem tasaka w czoło, między jednym befsztykiem a drugim, i to bez poczucia winy. [s. 67]

Początek roku 1989 r. zaczął się dla Mario Conde absurdalnie. Nie musiał co prawda oglądać żadnego trupa, niemniej przyszło mu zająć się poszukiwaniem dawnego kolegi, którego właściwie nie chciałby odnaleźć. Rafael Morin Rodriguez nie tylko sprzątnął mu niegdyś sprzed nosa piękną koleżankę, ale był również szkolnym lizusem. Śledztwo zapowiada się na żmudne, jako że poszlak brak, a zaginiony był najwyraźniej ideałem: państwową firmą zarządzał wzorowo, wszyscy go lubili.

Powieść Padury, bardziej obyczajowa niż kryminalna, podobała mi się ogromnie. Po pierwsze, autor ma świetne pióro. Pisze chropowato, często gwałtownie zmienia czas i miejsce akcji, kreśli kapitalne sceny. Już samo otwarcie czyli opis przebudzenia po noworocznej bibce zasługuje na uznanie, a będzie jeszcze m.in. rewelacyjny wykład o paleniu cygar, wspomnienia o niedzielnych porankach spędzanych z dziadkiem, rozważania o Strawberry Fields Beatlesów. I kulinaria: od befsztyków wieprzowych przez polską zupę pieczarkową aż po przepiórki z warzywami posypane cynamonem.

Po drugie, główny bohater. Mario Conde to policjant bardzo skuteczny, choć pracujący według własnej metody. Jest również niespełnionym pisarzem, który uwielbia Hemingwaya, stary jazz i ciemność kina w środku dnia. Ot, melancholik, na dodatek samotny, nieszczególnie tęskniący za kobietami. Zmęczony babraniem się w zbrodniach, które z roku na rok przybierają na sile i drastyczności, sprawia wrażenie mężczyzny pięćdziesięcioletniego, tymczasem ma zaledwie 35 lat.

Po trzecie, Hawana. Nie biała i pełna słońca jak na zdjęciach reklamowych, ale zimna i smagana deszczem, a przede wszystkim biedna. Oglądamy Kubę socjalistyczną, gdzie obywatele zarabiają śmiesznie mało i jeszcze mniej za uciułane pieniądze mogą kupić. Luksusy dostępne są wyłącznie uprzywilejowanym, takim jak zaginiony Rafael. Być może dlatego malwersacje i kradzieże są na porządku dziennym, podobnie zresztą jak ucieczki, choćby łodzią do Miami.

Jak dla mnie kryminał idealny, a na drobne niedociągnięcia  autora przymykam oko, bo całości nie zaszkodziły w najmniejszym stopniu. Cieszę się bardzo, że Gorączka w Hawanie to zaledwie wstęp do cyklu.

_______________________________________________________________________

Leonardo Fuentes Padura, Gorączka w Hawanie, przeł. Tomasz Pindel, Znak, Kraków 2009