Telenowela

[...] jadę tym autobusem z tłumem, który podąża do fabryki wykonywać jakąś pożyteczną pracę, a ja? A ja jadę przygotować im porcję nieistniejących problemów nieistniejących ludzi, żeby nie myśleli o swoich, tylko pogrążyli się w kolejnym wymyślonym świecie. [s. 266]

Przypadkowo wypożyczona książka okazała się cudowną odtrutką na ponury nastrój. Ten niby scenariusz o kręceniu telenoweli i seriali daje pozwala podejrzeć środowisko filmowców w akcji. Jako przerywniki między „odcinkami” Joanna Pawluśkiewicz zamieściła migawki z realizacji reklamy, dnia pracy z grypową gorączką oraz bankietu, który sfrustrowanej ekipie pozwala przetrwać najgorszy kryzys zawodowy.

Lektura pocieszna, jako że na planach filmowych nic nie idzie zgodnie z planem (sic) – okazuje się bowiem, że trzeba natychmiast znaleźć zielony autobus z przezroczystymi szybami, że reżyser nie ma pojęcia, jakie sceny ma kręcić, że z lokacji uciekł wypożyczony pies, albo że trzeba błyskawicznie uzyskać pozwolenie w urzędzie miasta na blokadę ulicy itp. Jest dokładnie tak, jak opowiadają aktorzy w wywiadach: kręcenie filmu to głównie czekanie. I rzeczywiście wszyscy, od gwiazd po przeróżnej maści asystentów czekają na ujęcie, najczęściej ucinając sobie drzemkę, a jeszcze częściej pomstując i zarzekając się, że pora znaleźć inny zawód. Po czym wracają do obowiązków i przyjmują kolejne zlecenia przy kolejnej produkcji.

Sytuacje opisane przez Pawluśkiewicz są zabawne, choć – jak się domyślam – wyłącznie dla postronnych. Warunki pracy są na ogół kiepskie, niekiedy skandaliczne, jako że w Polsce nie ma związków zawodowych filmowców (według stanu na 2007 ok). I być może dlatego na planie filmowym najważniejsze jest, o dziwo, jedzenie.;)  Nie sztuka czy misja, nie scenariusz czy obsada, a codzienna strawa, która na ogół bywa paskudna.

___________________________________________________

Joanna Pawluśkiewicz, Telenowela, Ha!art, Kraków 2007