Poczta

Dziś Dzień Poczty Polskiej i z tej okazji nie mogę odmówić sobie zaprezentowania fragmentu powieści Doroty Kotas (Pustostany, Wyd. Niebieska Studnia, 2019), która znakomicie uchwyciła klimat tej instytucji. W moim miejscowym oddziale nie ma systemu numerków, ale reszta jest bardzo podobna.;)

Poczta zawsze wygląda tak samo. Jest jak Polska w skali mikro. Makieta najważniejszych symboli i mieszanina czołowych mitów narodowych. To największy znany mi dom handlowy, który nie jest domem handlowym. Eldorado pełne kalendarzy z przepisami na mięso z siostry Anastazji, kolorowanek z sarmatami i naklejkami gratis, ręczników z wyszytymi złotą nicią tytułami honorowymi Mąż i Żona oraz foremek do pieczenia drożdżowej baby dla baby. Arsenał gier i zabaw familijnych, w tym obowiązkowo: kart do Piotrusia, podróżnych wersji farmera i domino, oraz antystresowych piłek gniotków z balona i mąki - mąki z białych, polskich, heteroseksualnych ziemniaków. Oczywiście chcę mieć wszystko.

Oglądam świnki z plastiku, lakierowane portfele na rzep, pouczające książki o historii Mieszka, wczytuję się w Życie Na Gorąco - i mam zajęcie na cały wieczór. W kolejce przede mną czeka jeszcze tylko trzydzieści osiem osób. Ale system obsługi klientów jest sprytny i działa tak, że mało kto daje radę wytrwać do końca, zachodzi tym samym selekcja naturalna. Niektóre osoby biorą numerek, sprawdzają, ile osób przed nimi, i nie wytrzymują presji, więc wychodzą od razu. Oszacowawszy swoje siły, przekładają najczęściej wizytę na przyszły rok, do którego odliczają dni, wypróbowując w tym czasie przepisy karmelitanek na każdy posiłek Anno Domini 2018. Niektórzy ścinają włosy i udają raka (to ja), żeby dostać specjalne punkty i móc szybciej podejść do okienka z niemiłą panią. Oprócz tego kobiety pożyczają na ulicy dzieci, a mężczyźni pożyczają kobiety, które pożyczają dzieci, aby prosić o litość i wysunąć się na czoło kolejki. Są też i tacy - najbardziej niecierpliwi ze wszystkich - co przychodzą z bronią na kapiszony. Ale to jednorazowa metoda, ponieważ później zdjęcia terrorystów wiszą na drzwiach i zamachowców, nawet tych niedoszłych, obsługuje się jako ostatnich, więc realnie chyba nigdy.

Ludzie kradną też sobie numerki i wnoszą skargi do Trybunału Konstytucyjnego; sprawy ciągną się latami. Potem przegrani spłacają horrendalne kary, popadają w długi, alkoholizm i narkomanię. Doświadczeni w czekaniu przynoszą łóżka polowe i małe telewizory. Niektórzy zabierają nawet kuchenki turystyczne i gotują w poczekalni rosół. Tymczasem najsłabsze osoby mdleją i zostają na poczcie na zawsze. Pracownicy pakują ich ciała do paczek niespodzianek. Można je kupić w sklepiku z opcją pakowania na prezent, ale nie ma zbyt wielu chętnych i taki towar potrafi leżeć w magazynie. Dlatego kiedy do budynku wchodzą starcy, od razu starają się usiąść, żeby nie dać się zadusić tym, którzy będą się osuwać na ziemię. Kiedy nie zna się zasad i gdy straci się czujność przy oglądaniu wspaniale wyposażonych regałów, można paść ofiarą kradzieży, gwałtu, morderstwa, włamania, samobójstwa albo wszystkiego naraz - zależy, ile się ma szczęścia i który numerek.