Kto się boi Virginii Woolf

Jest druga nad ranem. Po powrocie do domu Marta i George zasiadają do drinka. Rozmawiają w luźnym tonie, nie szczędząc sobie drobnych uszczypliwości. Wkrótce pojawia się u nich Nick i Żabcia, młode małżeństwo poznane kilka godzin wcześniej na przyjęciu wydawanym przez ojca Marty. Starszy pan jest rektorem uczelni zatrudniającej George’a, a od niedawna także Nicka. Powiązania rodzinno-zawodowe staną się wkrótce głównym tematem rozmowy, która po kilku głębszych przerodzi się w bezpardonową wymianę złośliwości, pretensji i oskarżeń. Odezwą się skrywane żale i lęki, ujawnią frustracje.

Ognistej psychodramy nie zapowiada ascetyczna i monochromatyczna sceneria podkreślona przez czarne i białe kostiumy aktorów. Kojarzy się raczej z bergmanowskim chłodem i wystudiowaniem. Tymczasem spektakl Grabowskiego przez długi czas jest lekki i zabawny, dopiero wraz z intensyfikacją psychologiczno-słownych rozgrywek zacznie buzować od emocji. W głównej mierze to zasługa znakomitego tekstu Albeego, ale i aktorzy nieźle sobie poradzili z materiałem. Wyborna jest zwłaszcza Iwona Bielska jako temperamentna pani domu, bezustannie odgrywająca się na mężu. Mikołaj Grabowski w roli George’a dzielnie i z opanowaniem paruje jej ciosy, nadając swojej postaci niejednoznaczny wymiar. Inaczej ma się sprawa z młodszą parą: o ile u Magdaleny Boczarskiej wcielającej się w głupiutką i słodką Żabcię razi niepotrzebny krzyk, to Tomasz Karolak jako wykładowca uniwersytecki zupełnie nie przekonuje. Zresztą w tym przedstawieniu najbardziej przejmujące są dramaty obu kobiet, które zbyt mocno uwierzyły w złudzenia.

„Kto się boi Virginii Woolf” jest spektaklem sprawnie wyreżyserowanym i jak najbardziej aktualnym: niespełnione ambicje oraz rozczarowania to chyba zjawiska bliskie każdemu. Nie wszystkie wątki (np. naukowe) miały okazję w pełni wybrzmieć na scenie, nie do końca udało się też utrzymać napięcie. Karkołomne wydają się nawiązania do Piety w finale, na szczęście trafiają się i sceny zapadające w pamięć, jak na przykład łabędzi taniec Żabci - początkowo śmieszny, a chwilę później rozpaczliwie smutny. Całość wypada nieźle i pozostaje tylko żałować, że obecnie trudno o równie dobre utwory dramatyczne jak tekst Albeego.

****************************************************

Edward Albee "Kto się boi Virginii Woolf"

Teatr IMKA w Warszawie

reżyseria: Mikołaj Grabowski
scenografia: Katarzyna Kornelia Kowalczyk
Światło: Michał Grabowski
obsada: Iwona Bielska, Magdalena Boczarska, Mikołaj Grabowski, Tomasz Karolak

Premiera odbyła się 23 lutego 2013 r.

Zdjęcia pochodzą ze strony Teatru.