Ślad po mamie

Kiedy jest już po wszystkim, dziewczynka odczuwa ulgę, ale wstydzi się tej ulgi, nie wie, jak ma o tym powiedzieć i komu. Nie wie, jak ma nazwać to, co zrobiła. Milczy o tym długo, aż w końcu nie wytrzymuje i pisze książkę. [s. 9]

I dobrze, że pisze, bo „Ślad po mamie” jest bardzo dobrą książką: dzięki prostemu stylowi autentyczną i poruszającą, ze względu na temat ważną. A że o aborcji mówi się u nas od czasu do czasu, pisze jeszcze rzadziej, powieść Marty Dzido tym bardziej zasługuje na uwagę.

W przypadku głównej bohaterki problem niechcianej ciąży zostaje rozwiązany szybko i bezpiecznie – decyzję o zabiegu podejmuje jej chłopak, on też zapewnia adres sprawdzonego lekarza i środki finansowe. Była ciąży, nie ma ciąży, przynajmniej na pozór wszystko wróciło do normy. Na pozór, jako że maturzystka Ania jest osobą młodą i nieukształtowaną, stąd też egzamin z dojrzałości w postaci dziecka okazuje się dla niej za trudny. Problem doraźny, owszem, został usunięty, nie pozostaje jednak bez konsekwencji. Osamotnienie i brak wsparcia ze strony bliskich potęgują zagubienie dziewczyny, która w swoim ciele i w swoim życiu czuje się źle. Droga do dorosłości będzie długa i wyboista, ale możliwa do pokonania.

„Ślad po mamie” wyraźnie pokazuje, jakie są koszty decyzji o aborcji. Nie jest to na szczęście nachalna agitacja, raczej opowieść o skomplikowanej przemianie dziecka w kobietę. Wystarczy zresztą rozpatrzyć sytuację odwrotną i okaże się, że skutki zachowania ciąży mogłyby być podobne, jeśli nie takie same – główna bohaterka nie dojrzała do żadnej z tych decyzji. Nie ma złotego środka, zdaje się mówić Dzido, i ja jej wierzę.

______________________________________________________
Marta Dzido „Ślad po mamie”, Korporacja Ha!art, Kraków, 2006