Każdej zimy robili z tatą nowego bałwana, następnie wsadzali kawałek do zamrażarki, żeby zachować go na zawsze, na przyszłość.
Kolekcjonowanie śniegu to osobliwe hobby. Przede wszystkim bardzo niepraktyczne, bo zamrażarek potrzeba wielu, na dodatek trwałość kolekcji jest uzależniona od zasilania prądem. Najbardziej nurtującą kwestią pozostaje celowość przechowywania śniegu, ale tego Dominik nie potrafiłby wyjaśnić, tak jak nie wytłumaczył mu tego w dzieciństwie ojciec, który rozpoczął rodzinną tradycję. Śniegowe hobby dobrze charakteryzuje chłopaka: niepraktyczny, bez pomysłu na życie, wiecznie z głową w chmurach.
Dominik nie przystaje do świata, a przynajmniej do Budziejowic, podobnie jak większość bohaterów powieści Jana Štiftera. W latach 30. ubiegłego wieku nie pasowali tu (pół)Niemcy, po 1945 r. byli jeszcze bardziej niepożądani, zupełnie jak przesiedleni Cyganie, z kolei w 2017 r. niemile widziane są osoby o ciemniejszej karnacji. I właśnie o „niepasujących” opowiada Kolekcjoner śniegu – z dużą dawką wrażliwości oraz odrobiną realizmu magicznego, który fantastycznie (sic!) spaja bohaterów z trzech różnych okresów. Z opowieści o duchach dawno wyrosłam, ale mały Josef w żaden sposób mnie nie raził, przeciwnie.
Książkę polecam bez wahania, to po prostu dobra proza o niedobrych czasach w historii Czech.
__________________________________________________
Jan Štifter, Kolekcjoner śniegu, przeł. Anna Radwan-Żbikowska, Książkowe Klimaty, Wrocław 2023
Bardzo lubię historię o odmieńcach, bo zawsze siebie do takich zaliczam, choć z pozoru wydaję się bardziej ... hm normalna, zwyczajna, taka sama, pasująca do reszty.
OdpowiedzUsuńW takim razie zachęcam do lektury, bo książka naprawdę niezła i dobrze się ją czyta.
UsuńHa, hobby mocno oryginalne, no i jednak wymagające ;) Książka wydaje się być ciekawa i wartościowa.
OdpowiedzUsuńTak, książka jest ciekawa i wartościowa. Z pewnością ma tzw. walor poznawczy.;)
Usuń