Zdradzać szczegółów owej mistyfikacji nie należy, niechaj inni czytelnicy samodzielnie zgłębiają kulisy sprawy. Można natomiast napisać, że nastrój w "Gangsterach" jest minorowy, główni bohaterowie wplątani są w paskudne afery, których rozmiary trudno nawet ogarnąć. Uciec od nich trudno, a i odmówić drobnych przysług tajemniczym zleceniodawcom nie sposób, bo niepozorny wysłannik ma niesamowity dar przekonywania. Bez użycia siły, łagodną perswazją i dzięki kilku fotografiom potrafi wyegzekwować pożądane działanie. Siatki przestępcze nie są niespodzianką, u Östergrena zaskakuje ich zasięg. Podejrzane machinacje zdążyły najwyraźniej opanować całą gospodarkę - od sklepów z używaną odzieżą po wielki biznes zbliżony do kręgów rządowych. Źle się dzieje w państwie szwedzkim, bardzo źle.
O ile "Gentlemanów" można było czytać jako miejscami pogodną powieść przygodową, to "Gangsterzy" są pesymistyczną powieścią sensacyjną. Autor definitywnie pozbawia czytelnika iluzji względem swoich bohaterów, burząc przy okazji mit praworządnej Szwecji. Taki obrót sprawy może wywoływać u czytelnika dezorientację, ale poczytuję to Östergrenowi na plus. Minusem książki jest natomiast rozwlekłość, przydałyby się spore skróty. Tak sobie teraz myślę: może lepiej tkwić w świecie złudzeń?;)
__________________________________________________________________
Klas Östergren "Gangsterzy" przeł. Maria Murawska, DodoEditor, Kraków 2011
__________________________________________________________________
Jak to czytam, to jakbym czytała o wizji Szwecji snutej w tle przez Mankella...
OdpowiedzUsuńA szwedzcy patrioci nie protestują przeciwko tej książce, tak nic a nic?:)
Miałam podobne skojarzenia, tyle że z Larssonem.
OdpowiedzUsuńZ tego, co wiem, to Ostergrena chwalą i przyznają mu nagrody.;)
W sumie, jeśli piszesz, że to literatura sensacyjna, to Larsson bardziej pasuje.
OdpowiedzUsuńA co do nagród, cóż, za 50 lat może i u nas tak będzie. A może nie:(
Sensacyjna i włos się na głowie jeży, kiedy się czyta o załatwianiu pewnych spraw w białych rękawiczkach. Nie jestem tylko pewna, czy nagrody są obnażanie brutalnej prawdy, czy za pisanie w ogóle.
OdpowiedzUsuńZastanawiam się, na ile ten obraz Szwecji jest prawdziwy, a na ile cechą wrodzoną Szwedów jest skłonność do marudzenia. W każdej powieści, nawet w kryminałach, mnóstwo miejsca poświęcane jest ponurym problemom społecznym.
UsuńMoże świadomość społeczna/obywatelska jest u Szwedów inna?
UsuńMusi być chyba bardzo wysoka.
UsuńCzy oryginalna forma graficzna (widziałam w księgarni i dotykałam grzbietów) ma jakiś związek z treścią, czy jest tak trochę sztuka dla sztuki? Pomysł oryginalny, podoba mi się.
Czytałam kilka szwedzkich kryminałów i miałam wrażenie, że nawet w nich daje zauważyć się inna mentalność. Powiedziałabym: wyższa kultura.
UsuńOryginalna szata graficzna jest zarezerwowana dla kryminałów i sensacji w DodoEditor. Bardzo przyjemna w dotyku i obsłudze - książki nie rozpadają się.;)
Ale Szwedzi mają też chyba malkontenckie skłonności, w każdym razie takie wrażenie odniosłam czytając ich książki.
UsuńBardzo podoba mi się nazwa serii: Dreszczyk kulturalny. :) Przed Tobą jeszcze "Cudowne dzieci". Już pierwsze zdanie noty wydawcy elektryzuje: Wszystko zaczyna się, kiedy tajemnicza przyrodnia siostrzyczka sama jak palec przyjeżdża autobusem z Grorud, „z ładunkiem atomowym w błękitnej walizce”. Zapowiadają się spore emocje! :)
Chyba za mało czytam lit. szwedzkiej i nie dostrzegłam jeszcze malkontenctwa. Bohaterowie nie tryskają naturalnie optymizmem, ale czy żyjąc w takim klimacie można inaczej?;)
UsuńCo do serii, to we wrześniu pojawi się kolejna powieść Ostergrena "Ostatni papieros". A "Cudownych dzieci" (faktycznie zapowiadają się nieźle) można posłuchać tu, do końca miesiąca jeszcze bezpłatnie.
Fakt, na przykład z literaturą norweską też nie kojarzę szczególnie radosnych nastrojów. :) Nawet baśnie Andersena są melancholijne. Wielkie dzięki, z przyjemnością wysłucham fragmentów "Cudownych dzieci".
UsuńMelancholijny to za mało powiedziane, Andersen był dla mnie zawsze smutny, co nie przeszkadzało mi go lubić. Wydaje mi się, że "Muzyka pop z Vittuli" była dość optymistyczna.;)
UsuńA zwłaszcza pewien cytat. :)
Usuńmówisz: "Tak sobie teraz myślę: może lepiej tkwić w świecie złudzeń?;)" - a wiesz, że to samo pomyślałam, po przeczytaniu pierwszego paragrafu Twojej notki? że ja bym wolała nie wiedzieć ;) więc dla mnie Gentelmani tak, Gangsterzy już niekoniecznie ;)
OdpowiedzUsuńI to jest chyba dobre rozwiązanie.;)
UsuńStanowczo jestem za zostaniem w świecie złudzeń. Czemu daje wyraz odmawiając doczytania Gangsterów.
OdpowiedzUsuńNie dziwi mnie to.;) I chyba nie jesteś odosobniona w tej decyzji. A taki fajny gość był z Henry;ego Morgana...;)
UsuńZ fajnymi gośćmi już tak jest. Z biegiem czasu okazuje się, że nigdy nie istnieli ;)
OdpowiedzUsuńNie bądźmy takimi pesymistkami.;)
UsuńTo się nazywa realizm ;)
OdpowiedzUsuńTak, skrajny realizm.
Usuń