W przeciwieństwie do "Piaskowej Góry" jej kontynuacja charakteryzuje się większym rozmachem (także w sensie geograficznym) i szaleńczym tempem. Aż dziwne, że autorka nie pogubiła się w poszczególnych wątkach i potrafiła wszystkie zgrabnie ze sobą powiązać, a na koniec świetnie spuentować. Co więcej, napisała sporo scen i zabawnych, i wzruszających, nie zabrakło też miejsca na wysmakowane (dosłownie;) fragmenty. Trzeba niebagatelną wyobraźnię, żeby o zwykłej kapuście pisać tak:
Dobra kapusta powinna z wierzchu mieć kolor kiełkującej trawy, w środku olśniewać kremową bielą twarożku; dyskwalifikują ją czarne kropki, sinawe nacieki, a nawet delikatne smugi żółci. A do tego zapach niedojrzałych ziaren pszenicy, świeżość z orzechową domieszką, i żaden inny. No i dźwięk, ściśnięta kapusta powinna zapiszczeć jak mysi osesek; jeśli zapiszczy, kisimy. [str. 220]
Naturalnie sama forma to nie wszystko. "Chmurdalia" również pod względem fabularnym nawiązuje do Odysei: Dominika Chmura wędruje po świecie, zdarzają się jej przygody i interesujące znajomości, jednak jej podróż nie zmierza ku rodzinnemu domowi, ale ku odnalezieniu własnego miejsca w życiu. I właśnie o poszukiwaniu własnego "ja" jest w moim odczuciu ta powieść - sporo tu bohaterów nieprzystających do ogółu lub takich, którzy zaczynają się dusić w w swoim dotychczasowym "żyćku". Nomen omen, to głównie kobiety wyłamują się u Bator ze schematów, ewentualnie mężczyźni z dużą domieszką pierwiastka żeńskiego;) Panowie w powieści są zaledwie tłem, do tego przeważnie mało ciekawym.
Książka sprawiła mi dużo przyjemności, choć przyznam, że było to moje trzecie podejście. Wcześniej nie potrafiłam wciągnąć się w liczne życiorysy mało ważnych dla całości bohaterów, mocno dziwiła mnie ich mnogość. Widocznie potrzeba było długich zimowych wieczorów, żeby dać się uwieść takiemu zabiegowi i stwierdzić, że "w tym szaleństwie jest metoda". Powoli dochodzę do wniosku, że "Chmurdalia" jest chyba lepsza od "Piaskowej góry".
Joanna Bator "Chmurdalia", Wydawnictwo W.A.B., Warszawa, 2010
Ja jednak będę za "Piaskową góra" :) Znacznie bardziej podobała mi się pierwsza cześć. Rewelacyjnie piszę Bator. Bardzo żałuję, że nie otrzymała Nike za 2010, bowiem jej proza to mistrzostwo literackiego świata. Uwielbiam Dominikę, Jadzie...wszystkie kobiece postacie. I aż żałuję, że te książki mam już za sobą. Serdeczności :)
OdpowiedzUsuńPoczątkowo też uważałam, że "Piaskowa góra" jest lepsza, ale teraz myślę, że "Chmurdalia" jest głębsza. Pierwszą część zapamiętałam głównie jako sagę rodzinną, a w drugiej historie różnych rodzin są, ale kwestia tożsamości wydaje mi się najważniejsza.
OdpowiedzUsuńMnie też szkoda żegnać się z bohaterkami, choć akurat Jadzia działa na mnie jak płachta na byka;). W świetle tylu wątków ciekawi mnie bardzo, jak obie książki odbiorę za kilka lat.
Pozdrawiam;)
"Piaskową górę" przeczytałam bardzo szybko , a do "Chmurdalii" podchodziłam kilka razy i nie mogę :( Początek jest taki, że Piaskowa Góra to jest na całym świecie i to mnie zupełnie ani nie bawi, ani przekonuje.
OdpowiedzUsuńAle Twoja recenzja daje mi nadzieję.
Może za miesiąc znów spróbuję...
W pewnym momencie poddałam się po prostu fali opowieści i poszło gładko. Chyba odezwało się we mnie dziecko pytające babcię "i co dalej, i co dalej"?;)
OdpowiedzUsuńNa koniec przeczytałam wywiad z autorką w "Wysokich Obcasach" z ub. roku i okazało się, że ma ona wiele wspólnego z główną bohaterką. No, no;)
Mi się podobały obie części. Uwielbiam te książki za epicki rozmach, dawno nie czytałam tak świetnie napisanej sagi. Teraz z niecierpliwością czekam na wznowienie "Japońskiego wachlarza", który ukaże się w czerwcu :)
OdpowiedzUsuńBator czytalam tylko te ksiazke o Japonii. Probowalam potem cos jeszcze ale nie wyszło zupełnie.
OdpowiedzUsuńMag -->
OdpowiedzUsuńEpicki rozmach - dobrze powiedziane. Zgadzam się całkowicie;)
peek-a-boo -->
Mnie też było z nią "nie po drodze", ale tylko początkowo. Może trzeba utrafić w odpowiedni nastrój?
A "Japoński wachlarz" czeka od kilku lat na półce, może wreszcie się zmobilizuję;)
Nie przeczytałam specjalnie Twojej recenzji bo właśnie mam zamiar przeczytać Chmurdalię. Wcześniej gdzieś wyczytałam, że jest słaba i się zmartwiłam, że jak to? Na szczęście przeczytałam Twoje ostatnie zdanie, że nawet jest lepsza po głębszej refleksji, wiadomo rzecz gustu ale jakoś mi lżej:) Pozdrawiam Patrycja:)
OdpowiedzUsuńJak miło ponownie Cię czytać;)
OdpowiedzUsuńSłaba na pewno nie jest, może trudno ją tylko zacząć? Czytałam z dużą przyjemnością, czego i Tobie życzę;)
Cały czas liczę na to, że zdecydujesz się wreszcie na pisanie bloga;)