Obiad à la Lew Tołstoj

— Książę pan pozwoli tutaj, tutaj nikt nie będzie przeszkadzał — zapraszał najbardziej nadskakujący, blady, stary Tatar o szerokich biodrach i rozwiewających się nad nimi połach fraka. — Służę waszej ekscelencji — zwrócił się do Lewina, starając się na znak respektu dla Obłońskiego traktować jak najuprzejmiej także i jego gościa.
Położył w mgnieniu oka świeży obrus na już nakryty obrusem okrągły stolik pod kinkietem z brązu, przysunął obite aksamitem krzesła, po czym z serwetką i kartą w ręku stanął przed Obłońskim, oczekując zleceń.
— Gdyby książę pan życzył sobie, zaraz będzie wolny osobny gabinet. Książę Golicyn zajmuje go z damą. Dostaliśmy świeże ostrygi.
— A, ostrygi...
Stiepan Arkadjicz zamyślił się.

źródło zdjęcia
— A może by zmienić plan, co, Kostia? — rzekł wreszcie, kładąc palec na jadłospisie. Na twarzy jego odmalowała się poważna rozterka. — Czy aby dobre są te wasze ostrygi? Powiedz no bez blagi.
— Flensfourskie, proszę księcia pana, ostendzkich nie ma.
— Niechże będą i flensburskie, ale czy świeże?
— Wczoraj dostaliśmy.
— Więc jak? Może by zacząć od ostryg, a potem już zmienić cały plan? Co?
— Wszystko mi jedno. Wolałbym kapuśniak i kaszę. Ale oni tego tu nie mają.
— Kasza a la rius*, do usług? — zapytał Tatar pochylając się nad Lewinem jak niańka nad dzieckiem.
— Nie, bez żartów, zgodzę się na to, co ty wybierzesz. Ślizgałem się i chce mi się jeść. Tylko nie myśl — dodał Lewin spostrzegając na twarzy Obłońskiego wyraz niezadowolenia — że nie potrafię ocenić twojego wyboru. Z przyjemnością zjem coś dobrego.
— Ma się rozumieć! Bądź co bądź jest to jedna z rozkoszy życia — odpowiedział Stiepan Arkadjicz. — Daj nam więc, bracie, ostryg ze dwa, nie, to za mało, ze trzy dziesiątki, zupę z jarzyn...
— Prentanier** — podchwycił Tatar. Obłoński jednak nie chciał widocznie sprawić kelnerowi satysfakcji i nazywać potraw po francusku.
— Z jarzyn, rozumiesz? Następnie turbot w gęstym sosie, rozbef, ale uważaj, żeby był dobry. Potem jeszcze kapłony i jakiś kompot.
Kelner, który przypomniał sobie, że Stiepan Arkadjicz nigdy nie nazywa potraw według francuskiego menu, przestał je za nim powtarzać; natomiast dla własnej satysfakcji powtórzył całe zamówienie według karty: sup prentanier, tiurbo sos bomarsze, pulard a lestragą, maseduan de friui*** — po czym natychmiast, jak na sprężynach, położył jeden spis w oprawie i chwytając drugi — kartę wiń — podał go Obłońskiemu.

źródło zdjęcia
— A co będziemy pili?
— Co każesz, byle niedużo... Choćby szampana — powiedział Lewin.
— Jak to? Na początek? A zresztą, może masz rację. Lubisz z białą kapslą?
— Kasze blan**** — podchwycił Tatar. .
— Podaj więc to z białą kapslą do ostryg, a potem zobaczymy.
— Słucham księcia pana. A jakie wino stołowe?
— Podaj Nuits, nie, lepiej klasyczne Chablis.
— Słucham księcia pana. Czy podać ser? Ten co zwykle? — Tak, parmezan A może ty wolisz inny?
— Nie, wszystko mi jedno — odrzekł Lewin nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu.
Tatar o rozwianych połach wybiegł i po pięciu minutach powrócił z półmiskiem pełnym otwartych ostryg na perłowych muszlach i z butelką, którą trzymał w palcach.
Obłoński zmiął nakrochmaloną serwetkę, wsunął ją sobie za kamizelkę -i wygodnie oparłszy ręce, zabrał się do ostryg.
— O, wcale, wcale niezłe — chwalił wydzierając srebrnym widelczykiem mlaskające małże z ich perłowych muszli i połykając jedne po drugich. — Wcale niezłe — powtarzał podnosząc wilgotne, błyszczące oczy na przemian to na Lewina, to na Tatara…
Lewin jadł ostrygi, chociaż bardziej smakowała mu bułka z serem, ale z przyjemnością patrzył na Obłońskiego.
Nawet i Tatar, odkorkowawszy butelkę i rozlewając pieniące się wino w złocone, cienkie kieliszki, z widocznym uśmiechem zadowolenia poprawiał swój biały krawat i zerkał na Stiepana Arkadjicza.
— A ty? Może nie bardzo lubisz ostrygi? — zapytał Lewina wychylając wino. — Albo może masz jakie troski? Co?

*************************
A la rius – a la russe: po rosyjsku (zniekształcone)
Prentanier – printanière: jarzynowa
Sup prentanier… - Soupe printanière...: zupa jarzynowa, turbot w sosie Beaumarchais, pularda w estragonie, krem owocowy
Kasze blan – cachet blanc: biała kapsla

___________________________________________________________________________________

Lew Tołstoj „Anna Karenina”, tłum. Kazimiera Iłłakowiczówna, Świat Książki, Warszawa 1997 s. 58
___________________________________________________________________________________