Sama historyjka jest urocza, dodatkową atrakcję tej publikacji stanowi szata graficzna wykonana przez Agnieszkę Skopińską. Ilustracje stylizowane na autentyczne obrazki dziecięce oraz tekst wydrukowany różnymi rozmiarami czcionki świetnie korespondują z treścią i jasno dają do zrozumienia, dla kogo przeznaczona jest książka. W kilku miejscach zgrzyta natomiast tłumaczenie, ale na szczęście dzieciom raczej nie będzie to przeszkadzać. Myślę, że "Garnitur na każą okazję" może sprawić dużą przyjemność także dorosłym, w moim przypadku tak było. A tytułowe wdzianko po prostu trzeba zobaczyć.;)
Oto kilka stron z książki:
________________________________________________________________________________________
Sylvia Plath "Garnitur na każdą okazję", tłum. Jadwiga Jędryas, Wydawnictwo Dwie siostry, Warszawa, 2012
________________________________________________________________________________________
Demoniczne te przetwory:)) Błędy tłumaczenia faktycznie dzieciom nie przeszkadzają, podobnie jak błędy ortograficzne (do czasu:P), ale w książce dla dzieci jednak ich być nie powinno, bo potem zwichrowani na tle poprawności rodzice podczas głośnego czytania muszą na bieżąco poprawiać tekst:P A to okropnie żmudna robota, bo trzeba pamiętać, co się wymyśliło.
OdpowiedzUsuńDemoniczne? No, popatrz - dla mnie takie jędrne, soczyste.;)
UsuńW tym przypadku trudno mówić o błędzie w tłumaczeniu, raczej dały o sobie znać ograniczenia językowe. Bo np. angielskie słowo suit daje więcej możliwości (ski suit, swimsuit itp.) niż polski garnitur i to mi najbardziej zazgrzytało.
Mnie się zdarza zmieniać archaizmy podczas głośnej lektury siostrzenicom. Dla żartu modyfikuję natomiast bajeczki, w których kobietom przypisuje się służalczą rolę wobec mężczyzn.;)
Użyłem tego demonicznego w jak najbardziej pozytywnym znaczeniu - właśnie dlatego, że są jak żywe:) Myślałem, że chodziło Ci o jakieś bardziej przyziemne błędy niż problem z oddaniem gier słownych - to jest niestety duży problem. Archaizmy zostawiam, co najwyżej wyjaśniam, jeśli widzę zdziwienie w oczach, trudno w końcu opowiadać Konopnicką własnymi słowami:D A z modyfikowaniem bajeczek to nie ma co przesadzać, się właśnie doczytałem, jakie to szkodliwe wpływy na dziewczęce duszyczki ma bajka o Kopciuszku - jak to one potem biedulki całe życie czekają na tego swojego księcia:P
UsuńDlatego napisałam, że tłumaczenie zgrzyta.;) Zresztą może sam będziesz miał okazję sprawdzić.
UsuńChyba czytaliśmy ten sam tekst o bajkach. Cóż, nie mogę w XXI wieku wmawiać dzieciom, że życie składa się tylko z gotowania, sprzątania i czekania na tegoż właśnie księcia. Jest przecież czas na np. rozrabianie.:)
Toteż raz czytamy Kopciuszka, a raz coś o rozrabianiu, a najlepsza na to jest Astrid Lindgren. Taka Lisa z Bullerbyn i gotuje, i rozrabia:) A na dodatek ma też zaczątki poglądów feministycznych i sama sobie wybiera męża:D
UsuńZ ust mi to wyjąłeś - Astrid jest tu nieoceniona;) Ostatnio najbardziej cieszą nas psoty Emila, ale pomysły Pippi też nam się podobają.;)
UsuńA u nas jakoś Pippi bez echa przeszła, ale mamy jeszcze czas:) Swoją drogą, że też ona nie jest ulubienicą genderowych literaturoznawczyń: samotna, bogata, samodzielna, silna, niezależna - same zalety:)
UsuńU nas zaczęło się od spektaklu w T. Dramatycznym i może dlatego lepiej się przyjęła.
UsuńI mężczyzny nie potrzebuje do samorealizacji, wystarcza jej ojciec.;)
Na dodatek tatuś daleko, więc żadnych toksycznych więzi:P
UsuńZWL Zakup do samochodu audiobooki E. Jungowskiej. Sukces murowany, a i gardło odpoczywa :)
UsuńFaktycznie tak dobrze czyta Pippi?
UsuńJungowskiej to ja za bardzo nie uważam, za to mam Dzieci z Bullerbyn czytane przez Irenę Kwiatkowską:) W dziedzinie audiobooków natomiast nic nie przebije Jarosława Boberka czytającego Julkę i koty Trojanowskiego:))
UsuńMnie też się podobały "Dzieci..." w wyk. Kwiatkowskiej. Za Boberkiem muszę się rozejrzeć, on ma duże możliwości głosowe.
UsuńDuże? Ogromne! On się tam wciela co najmniej w sześć postaci:)
UsuńNo, dobra, nie miałam pojęcia.;) Jako lektora znam go głównie z Madagaskaru. Ale widzę, że pan ojciec miłość do kotów wpaja córkom na różne sposoby.;)
UsuńDzieci kota uwielbiają same z siebie, raczej bez wzajemności:))
UsuńSkąd ja to znam.;) Koty chyba bardziej kochają tych, którzy za nimi nie biegają.;)
UsuńOne raczej na niego piszczały:P
UsuńTo nawet człowiek tego nie lubi, a cóż dopiero takie stworzenie jak kot.;)
Usuńtoteż obie strony schodzą sobie z drogi:P
UsuńJak to zwierzę może małego człowieka nauczyć ugodowości.;)
UsuńPazurki i ząbki czynią cuda:)
UsuńO tak, jak mnie kiedyś w epoce przedszkolnej koteczka zadrapała od kolana do stopy, to do dzisiaj pamiętam.;)
UsuńAle na sympatię do kotów Ci nie zaszkodziło:)
UsuńBynajmniej. Teraz to one muszą wpraszać się w moje łaski.;)
UsuńBiedne kotecki:(
Usuńczytanki.anki Bazylom i Bazylątkom się bardzo :) Do fragmentarycznego odsłuchania na http://posluchajpippi.pl/
UsuńZWL A dlaczego tylko "Julkę i koty"? Wszystkie części są hiciorem w naszym aucie, ba, nawet poza nim, bo wersja książkowa była czytana wieczorami, choć już bez efektów p. Boberka, a w skromnym wykonaniu ojca dzieciom. A pani Edyta ze swoją chrypką i zadziornym głosikiem naprawdę robi fajną robotę :)
Chwilowo zdobyliśmy tylko jeden audiobook, poszukiwania wersji dźwiękowej i książkowej reszty cyklu w toku:P Obawiam się, że progenitura nie odpuści, a i ja jestem nie dość, że pod wrażeniem lektora, to jeszcze się świetnie bawię:D Panie doktorze, lubię książeczki dla dzieci, czy to już starcza demencja?
UsuńZWL Nie odpuści. My zaczarowaliśmy Kotami zaprzyjaźnioną rodzinę i mama-lektorka też twierdzi, że bawi się dobrze. Zaczęliście dokładnie od środka, więc przed Wami jeszcze najlepsza (naszym zdaniem), pierwsza część i niezła - trzecia.
UsuńCo dziwne, pozostałe książki pana Tomasza, jakoś nie znalazły u naszych chłopaków takiego uznania jak Koty właśnie. Nie wiem, czy to kwestia zbyt absurdalnego humoru, czy nawiązań dla ludzi w ich wieku jeszcze niezrozumiałych.
No wiesz, darowanemu audiobookowi w zęby się nie zagląda:) Ja się zacząłem śmiać zdaje się przy trzecim zdaniu i już mi tak zostało do końca. Trojanowskiego nie znamy w ogóle, ale my już tak mamy ze współczesnymi autorami.
UsuńZnaczy, całą rodzinę zacofujesz? :P
UsuńTeraz nie pozostaje mi nic innego, jak rozejrzeć się za wspomnianymi Kotami. Toż to zbankrutować można.;)
UsuńA tu jeszcze Bazyl, gadzina, zachwala i papier i audio :) Niemniej jednak ze względu na inkryminowanego wcześniej Jarosława B. po trzykroć warto! Jego Gienio to maestria interpretacji, a Zosine: "Tsepacką! Tsepacką! Załatfcie ją tsepacką!", trafiło do naszej rodzinnej skarbnicy grepsów :D
UsuńOtóż to.;) Widzę, że w bibliotekach są te audiobooki, więc jest nadzieja.;)
UsuńBazyl: bo ja stara szkoła jestem, a w bibliotece jakoś mi te wszystkie Kasdepki w ręce nie wpadają:) Zofia rządzi:P
UsuńU nas najwięcej dowodów sympatii zbiera ruda bestia :)
UsuńSzczerze - chyba nie kupiłabym Małemu, ale co ja tam wiem - sam sobie wybiera, co mu się podoba;)
OdpowiedzUsuńO, a dlaczego nie?
UsuńGrafika jakaś nieprzyjemna. Wolę pastele. Ale Władek ma swój gust i podoba mu się czasem coś zupełnie innego niż mnie.
UsuńAha. Ciekawe, czy Twojemu synkowi by się podobała.;)
UsuńMusztardowy to nie najlepszy kolor na garnitur, ale ten akurat okazał się hitem ;). Z Collected Children's stories Platch najbardziej jednak lubię the bedbook, pewnie przez własne wielkie zamiłowanie do spania.
OdpowiedzUsuńLubię kolor musztardowożółty (tak go przetłumaczono), choć nie na sobie.;) O historyjce Plath myślę coraz bardziej pozytywnie, do The Bedbook - skoro polecasz - muszę zajrzeć.;)
Usuńświetnie, kupię chrześnicy, akurat zbliżają się jej urodziny :) a i wydawnictwo dwie siostry bardzo lubię!
OdpowiedzUsuńJa chyba też sprawię jakiemuś dziecięciu w prezencie. A Wyd. Dwie Siostry lubię choćby za wprowadzenie Alice Munro na polski rynek.;) Książki dla dzieci mają też wielce interesujące.
Usuń