Tę literacką sztafetę Krall w wywiadzie dla Przekroju (nr 22/2011 z 30.05.2011) tłumaczyła następująco:
Wszystko się łączy. Nic nie jest oderwane, wszystko się dzieje w jakiejś interakcji, w kontakcie z innymi losami, innymi ludźmi, wydarzeniami i to wreszcie udało mi się pokazać. A kiedy udało mi się pokazać, to robicie wielkie oczy i przestajecie rozumieć. A co tu jest do rozumienia?
Ja też robię wielkie oczy i mimo sympatii dla twórczości pisarki nie akceptuję takiego tłumaczenia. "Biała Maria" udaje pełnowartościowy towar, w rzeczywistości jest pustą w środku atrapą. Zebrane historie kilkudziesięciu osób mogą wydać się interesującym lapidarium, ale czy na pewno wymagały wydania książkowego? Wątpię. Takiej, a nie innej oceny nie złagodzi nawet fakt, że całość czyta się bardzo dobrze i że znakomicie zapisany został monolog schorowanej pensjonariuszki z domu opieki. To zdecydowanie za mało, żebym mogła uznać "Białą Marię" za utwór dobry.
*****
Za książkę serdecznie dziękuję Lirael. Wybacz, że aż tak intensywnie zaglądałam w zęby darowanego konia;)
________________________________________________
Hanna Krall "Biała Maria", Świat Książki, Warszawa 2011
________________________________________________
Uwielbiam otwierać Twojego bloga. Ta kawa... ona pachnie mi przez monitor...;-)
OdpowiedzUsuńKrall lubię czytać, tych nowszych publikacji nie znam. Czasem zdarza się, że są wydawane takie "kawałeczki", za dużo na tekst w prasie, za mało na książkę.
Pozdrawiam.
Pachnie, pachnie - nawet dla mnie;) Lubię to zdjęcie i na pewno długo jeszcze będzie tu widniało;)
OdpowiedzUsuńOczywiście każdemu autorowi może zdarzyć się gorsza książka, ale nie lubię dorabiana ideologii;) Tudzież recenzji, w których pisze się tak, by nie skłamać, ale też nie urazić pisarza;).
Również pozdrawiam;)
Krall niestety systematycznie obniża poziom.
OdpowiedzUsuńSystematycznie? Nie do końca się zgodzę - "Król kier..." był moim zdaniem dobry. A to tylko trzy książki wstecz;)
OdpowiedzUsuń"Wyjątkowo długa linia" była rewelacyjna, zgadzam się "Król kier..." był dobry, lepszy do przeciętnego "Żalu":).Dla mnie jak najbardziej systematycznie:)
OdpowiedzUsuńNie czytałam jeszcze żadnej książki tej Autorki, ale miałam w najbliższej przyszłości sięgnąć po "Zdążyć przed Panem Bogiem", po nie do końca udanej lekturze wspomnień pana Edelmana "I była miłość w getcie". Sądziłam, że to tu znajdę te szczegóły, uczucia, których zabrakło mi w Miłości w getcie... Sądzisz, że ta pozycja wypełni mój dziwny niedosyt?
OdpowiedzUsuńmoże też tak jest, że i my wiele wymagamy od takich znakomitości jak hanna krall, a to przecież wcale nie tak łatwo jest trzymać tak wysoki poziom... czytałam gdzieś, że doris lessing wydała powieść pod pseudonimem, żeby tylko sprawdzić, czy ktoś to w ogóle wyda bez wielkiego nazwiska, i co w ogóle o tym recenzenci napiszą nie wiedząc, że to ona napisała. udało jej się to wydać, i nawet ktoś jej dał egzemplarz, żeby napisała recenzję do jakiegoś pisma ;)
OdpowiedzUsuńCzasem tak się zdarza, że to, co planujemy jako miłą niespodziankę, okazuje się kukułczym jajem. :)
OdpowiedzUsuńNie chciałabym powielać swoich opinii wyrażonych w recenzji "Białej Marii", ale Twoje określenie, że ta książka "jest pustą w środku atrapą" wywołała mój sprzeciw. Miałam zastrzeżenia do formy, ale wrażenia pustki nie odniosłam, wręcz przeciwnie: wrażenie nadmiaru.
Z książkami jak z perfumami - chyba jednak najlepiej wybierać je samemodzielnie. :)
Miało być oczywiście samodzielnie
OdpowiedzUsuńPrzepraszam za literówkę.
Na pewno nie moja ulubiona pozycja Krall. Upierdliwa w czytaniu. I może nawet trochę się autorka przeliczyła w swoim zamyśle, ale uważam, że zamysł był. To znaczy: kończą się opowieści przekazywane przez tym, którzy przetrwali, tym, którzy chcą słuchać. Brakuje i jednych, i drugich. Coraz więcej luk. Są strzępy.
OdpowiedzUsuńMnie szczególnie zirytował rozdzialik, w którym Krall mówi, by sobie samemu układać, ona nie ma ochoty. A spodobał mi się fragment końcowy (Dom opieki) i wcześniejszy - Wiatr.
Skrótowo, więc może nie wypowiadam się dość jasno, ale - podobnie jak Lirael - pisałam już o książce, więc nie chcę zasypywać Ci bloga powtórkami.
pozdrawiam
ren
--> dr Kohoutek
OdpowiedzUsuńWidzę, że w przypadku Krall gusty mamy zbieżne;)
"Wyjątkowo długa linia" to moja ulubiona, "Król kier" razem z reportażami "spokojne niedzielne popołudnie" na drugim miejscu.
--> Ala
Krall w zasadzie nie mówi uczuciach(; Ale "Zdążyć..." w ogóle warto przeczytać, to ważna książka. Lepsza niż lekcja historii.
--> bezszmer
Ba, nawet mam tę powieść;) Zastanawiałam się, czy gdyby "Biała Maria" nie trafiła do wydawnictwa pod pseudonimem, nie zostałaby odrzucona lub oddana do poprawek;)
--> Lirael
Nic z tych rzeczy, jestem Ci bardzo wdzięczna - i tak miałam tę książkę w planach. Najwyraźniej miałam za duże oczekiwania i liczyłam na coś bardziej spójnego, konkretnego.
Może przesadziłam z pustką, a może to efekt wspomnianego przez Ciebie nadmiaru. Może dlatego, że BM jest o wszystkim i o niczym?
Tak czy owak, proszę o wybaczenie.
Poza tym uważam, że w wielu kwestiach lit. gusta mamy zbieżne;)
--> tamaryszek
Jasno, jasno;) Mnie się czytało BM dobrze, ale byłam zdziwiona, że proponuje się ją czytelnikowi jako efekt końcowy.
Kiedyś Krall mówiła, że chce opowiadać o epizodach z Zagłady, żeby śmierć ofiar nie poszła na marne. Że póki ona/ktoś pamięta, te osoby trwają, zostały ocalone od zapomnienia. To rozumiem. Ale może warto zamieścić takie świadectwa w Muzeum Żydowskim?
Ta odłamkowość i epizodyczność to na pewno długo i głęboko przemyślany wybór. Oczywiście można krytykować wykonanie, ale sam pomysł moim zdaniem nie jest wcale zły i dobrze komponuje się z ascetycznym, chwilami wręcz stenograficznym stylem pisarki.
OdpowiedzUsuńW kontekście książki, którą właśnie przeczytałam i takiej tematyki, decyzję o formie odłamków rozumiem coraz bardziej. Napiszę o tym wkrótce.
Forma okruchów w moim odczuciu dobrze współgra z symbolem porcelany, która to wszystko jednak trochę scala.
Nie ma mowy o żadnym wybaczaniu, bo absolutnie nie ma czego! Byłoby dość nudno, gdyby wszyscy uwielbiali te same książki. :)
Zresztą naprawdę nie wyobrażam sobie Ciebie piszącej entuzjastycznej recenzji, o książce, która Cię bardzo zdenerwowała - i między innymi za to ogromnie Cię cenię!
Kolejna errata:
OdpowiedzUsuńentuzjastyczną recenzję
Przepraszam za następną poprawkę. :)
Masz rację, fragmentaryczność może być celowym zabiegiem i pasować do porcelanowych szczątków.
OdpowiedzUsuńA jednak budzi to mój wewnętrzny opór...;)
Styl Krall jest wg mnie ascetyczny jak zawsze, to niemal jej znak rozpoznawczy. Nawet go lubię;)
Przyznam, że jeszcze nie czytałam. Lubię Krall, ale boję się teraz sięgnąć po tę książkę. Przeczytałam kilka recenzji i nie są one zbyt pochlebne, niestety. Ciekawość mnie zżera okrutnie, ale z drugiej strony zastanawiam się czy warto ryzykować. Wasza dyskusja w komentarzach też działa na moją wyobraźnię.
OdpowiedzUsuńZrobiłyście mi budyń w głowie, a już wędrować miałam do biblioteki.... ;)
Zawsze warto ryzykować - przynajmniej w przypadku Krall;) Najlepiej samemu wyrobić sobie zdanie, może odkryjesz w książce coś dla siebie;)
OdpowiedzUsuńPrzepraszam za off topic, Aniu, sprawdź pocztę, proszę
OdpowiedzUsuńOK, sprawdziłam. Jestem pod wrażeniem;) Podziękowania;)
OdpowiedzUsuń