Dzisiaj Bloomsday

... czyli święto dla miłośników "Ulissesa" Jamesa Joyce'a. Dla upamiętnienia wydarzeń z powieści, której akcja rozgrywa się głównie 16 czerwca 1904 r., w Dublinie (i nie tylko) organizuje się corocznie szereg imprez, z głośnym czytaniem książki włącznie.

"Ulisses" należy obecnie do klasyki literatury światowej, ale w chwili wydania tak jeszcze nie było;). Odbiór powieści był różny i nie ma co się dziwić. Oto wrażenia z lektury zanotowane przez Virginię Woolf w dzienniku pod datą 6 września 1922 roku:

Skończyłam Ulissesa i uważam, że to niewypał. Myślę, że jest w tym geniusz, ale nie pierwszej wody. Ta książka jest w nie dość dobrym tonie, i to nie tylko w oczywistym tego słowa znaczeniu, ale i literackim. Mam na myśli tyle, że pisarz najwyższej klasy zbytnio ceni twórczość, żeby oszukiwać, niespodziewanie skakać i cofać się. Cały czas mam skojarzenie z niedojrzałym uczniakiem, uzdolnionym i bystrym, ale tak samoświadomym i egoistycznym, ze traci głowę, dziwaczeje, manieruje się, robi się niepoważny, nieprzystosowany, sprawia, że się mu współczuje, tylko ludzie surowi są nim zirytowani, a wszyscy mają nadzieję, że z tego wyrośnie; ponieważ jednak Joyce ma czterdzieści lat, nie bardzo się na to zanosi. Nie czytałam zbyt uważnie, i tylko raz, i uważam, że rzecz jest bardzo niejasna, więc z pewnością lekceważę wartość tej książki w sposób całkiem niesprawiedliwy. Czuję, że sypią się na człowieka miriady śrutu, ale nie wynosi się z tego jednej, zadanej prosto w twarz śmiertelnej rany - jak na przykład z lektury Tołstoja; a porównywanie Joyce'a z Tołstojem jest jest całkowitym absurdem. [str. 212]

Ciekawe, które z dzisiejszych książek za 50 lat będą zaliczane do klasyki...



_____________________________________________________
*Zdjęcie: jeden z egzemplarzy pierwszego wydania z 1922 r.