Achtung! Banditen! - Wojciech Albiński

- Raz widziałam, jak siedziała nieruchoma i czytała francuską książkę.
- Fiksatka?
- Fiksatka może nie... ale naród jej śmierdzi. To pewne. [str. 148]

Opowiadania Albińskiego bazują na podsłuchanych rozmowach, epizodach z życia autora i zasłyszanych historiach. Wszystkie dotyczą wojny, ale to wojna oglądana oczami kilkuletniego chłopca, które nie zawsze rozumie jej reguły. Nie wie, że nie można się już bawić ze wszystkimi dawnymi kolegami, że pewne nazwiska trzeba wymazać z pamięci, że sympatyczni panowie w mundurach rozdający zabawki wcale nie są dobrzy. Mały Wojtek wie natomiast, że z podpalonych klisz filmowych można zrobić efektowną zasłonę dymną, że znaczki z klaseru ojca da się przehandlować na ołowiane żołnierzyki, a szmajser mocno różni się od mauzera. Dla dziecka wojna ma zupełnie inny wymiar: z Powstania Warszawskiego zapamięta przede wszystkim dymy nad miastem i wędrówkę uchodźców, zmianę układu sił na froncie sygnalizować będą transporty żołnierzy innej niż dotychczas narodowości. Jest tu pewna naiwność, ale też prostolinijność - chłopiec długo jeszcze pozostanie nieskażony wiedzą dorosłych, podział świata na wrogów i przyjaciół będzie pojęciem obcym.

Podoba mi się ta prosta, a zarazem uczciwa w swojej wymowie książka. Wierzę, że - mimo zapewnień autora o fikcyjności zdarzeń i postaci - opiera się jednak na jego autentycznych przeżyciach z czasów wojny. Książka podoba mi się tym bardziej, że jej akcja osadzona jest we Włochach, a więc miejscu mi znanym z racji zamieszkiwania w bardzo bliskim sąsiedztwie. Dobrze czyta się o znajomych ulicach i budynkach, dobrze jest poznać kawałek historii rodzinnych stron. Chętnie poproszę więcej.

___________________________________________________________________

Wojciech Albiński "Achtung! Banditen!", Wydawnictwo W.A.B., Warszawa, 2009
___________________________________________________________________