Chmury i łzy - James Ngugi

Kenia, lata 50-te. Młodziutki Njoroge z małej wioski bardzo chce się uczyć, ponieważ tylko w ten sposób będzie mógł w przyszłości zadbać o biedną rodzinę. Niestety jego plany pokrzyżuje historia - czarni zaczynają burzyć się przeciwko białym osadnikom, rodzi się ruch wyzwoleńczy. Krwawe wydarzenia nie ominą rodziny Njoroge, który będzie zmuszony szybciej dorosnąć.

Autor w powieści wykorzystał własne doświadczenia, niestety niezbyt umiejętnie. Dorastanie chłopca miało, jak sądzę, obrazować dojrzewanie nowego państwa. Pomysł świetny, ale zmarnowany. Całości brakuje przede wszystkim napięcia, a przecież opisywane wydarzenia i życie Njoroge były dramatyczne. Wszechwiedzący narrator tłumaczy podstawowe sprawy, co w rezultacie nadaje książce naiwny wydźwięk. Na domiar złego tłumaczenie dalekie jest od doskonałego - Zofia Kierszys ewidentnie miała kłopoty z szykiem zdania oraz nadmiarem zaimków osobowych.

Lektura mocno mnie rozczarowała, spodziewałam się czegoś głębszego. Być może tak pisało się dawniej ("Chmury i łzy" ukazały się w 1964 r.), być może to kwestia różnic kulturowych - nie wiem. Faktem pozostaje, że powieść niezbyt mnie poruszyła, a szkoda. Zdecydowanie bardziej wolę twórczość Chimamandy Adichie, która pisze o podobnych problemach, aczkolwiek z perspektywy Nigerii.

Moja ocena: 6/10

James Ngugi, "Chmury łzy", PIW, 1972